„Złe baśnie”

Nie­po­ko­ją­ca, gro­te­sko­wa opo­wieść o po­szu­ki­wa­niu, sa­mot­no­ści i lęku.

Ta baśń brzmi jak zgrzyt noża po szkle, to obraz, któ­re­go chro­po­wa­ta nar­ra­cja ni­ko­go nie po­zo­sta­wi obo­jęt­nym…

Upal­ne lato, rzym­skie przed­mie­ścia. Le­ją­cy się z nieba żar spra­wia, że czas stoi tu nie­mal­że w miej­scu. Do wło­skiej sie­lan­ki jed­nak da­le­ko, zwłasz­cza gdy już prze­kro­czy się próg świa­ta wy­kre­owa­ne­go przez braci D’In­no­cen­zo. Rze­czy­wi­sto­ści, w któ­rej każda chwi­la jest jak zgrzyt noża po szkle.    

Za­miesz­ku­ją­ce to miej­sce ro­dzi­ny na pierw­szy rzut oka ni­czym spe­cjal­nym się nie wy­róż­nia­ją. Po­dob­nie jak wiele in­nych, dzie­lą swoje ra­do­ści i smut­ki, a lep­sze mo­men­ty prze­pla­ta­ją gor­szy­mi. Tyle że tych dru­gich, po­łą­czo­nych z na­ra­sta­ją­cą fru­stra­cją oraz agre­sją po­wo­do­wa­ną sy­tu­acją oso­bi­stą, ma­te­rial­ną czy kla­so­wą, jest tu zde­cy­do­wa­nie wię­cej. Domy nie są już schro­nie­nia­mi, sta­jąc się nie­my­mi świad­ka­mi sa­dy­stycz­nych za­cho­wań ojców oraz bier­no­ści matek. Obo­jęt­ność do­ro­słych naj­moc­niej ude­rza w naj­młod­szych, któ­rzy mogą się oka­zać praw­dzi­wą siłą wy­wro­to­wą tej hi­sto­rii.       

W swoim dru­gim fil­mie uta­len­to­wa­ni wło­scy twór­cy – bra­cia D’In­no­cen­zo mówią o nie­po­ko­ju, sa­mot­no­ści, trud­nym do zde­fi­nio­wa­nia pod­skór­nym lęku. Nie­któ­rzy kry­ty­cy w po­dej­ściu do bo­ha­te­rów do­pa­tru­ją się w Złych ba­śniach echa twór­czo­ści ame­ry­kań­skie­go re­ży­se­ra Todda So­lon­dza, jesz­cze inni widzą tu ostrą kry­ty­kę ka­pi­ta­li­zmu. Pewne jest, że ta ujęta w for­mu­łę mrocz­nej współ­cze­snej baśni opo­wieść to kino eks­tre­mal­nych emo­cji, an­ga­żu­ją­ce widza do ostat­nie­go nerwu.      

Ory­gi­nal­ny tytuł Fa­vo­lac­ce jest po­łą­cze­niem wło­skich słów fa­vo­le – opo­wie­ści oraz pa­ro­lac­ce – prze­kleń­stwa.