Si­lent Twins

Po­ka­zy­wa­ny pre­mie­ro­wo na fe­sti­wa­lu w Can­nes „Si­lent Twins” to naj­now­szy film Agniesz­ki Smo­czyń­skiej, twór­czy­ni „Córek dan­cin­gu” i „Fugi”. Jedna z naj­ory­gi­nal­niej­szych pol­skich re­ży­se­rek, która o tym, co w nas dzi­kie i nie­okieł­zna­ne opo­wia­da z lek­ko­ścią ta­necz­nych kro­ków, także w swoim an­glo­ję­zycz­nym de­biu­cie daje popis nie­skrę­po­wa­nej wy­obraź­ni. Wi­zjo­ner­ski, wy­peł­nio­ny mu­zy­ką „Si­lent Twins”, choć zre­ali­zo­wa­ny w opar­ciu o re­por­taż Mar­jo­rie Wal­la­ce, nosi wy­raź­ne pięt­no au­tor­skie­go stylu. I – po­dob­nie jak po­przed­nie filmy Smo­czyń­skiej – po­ka­zu­je per­spek­ty­wę ko­biet. Tym razem są to bliź­niacz­ki z Walii: June i Jen­ni­fer Gib­bons, które prze­sta­ją ko­mu­ni­ko­wać się ze świa­tem. Od po­nu­rej pro­win­cji, która czar­nym dziew­czyn­kom ma do za­ofe­ro­wa­nia głów­nie upo­ko­rze­nia, „mil­czą­ce bliź­niacz­ki” ucie­ka­ją w eks­plo­du­ją­ce neo­no­wy­mi ko­lo­ra­mi, opró­szo­ne sło­necz­nym bla­skiem fan­ta­zje o pi­sar­skiej sła­wie, ro­man­tycz­nej mi­ło­ści i ba­se­nach peł­nych Pepsi-Coli. Ale pod­krę­co­na hor­mo­na­mi na­sto­let­nia wy­obraź­nia June i Jen­ni­fer ma także mrocz­ną stro­nę – po­dob­nie jak ich pod­szy­ta ry­wa­li­za­cją więź.